بسم الله
الرحـمن الرحیـم. اگر کسی از خـدمات یا کالایی استفـاده کند و دستـمزد آن را نپردازد، او «دزدی» کرده است. بزرگترین دزدی یعـنی استفاده از محصول عُمر بزرگترین مخلوق.
در روز قیامت دو گروه باز خواست می شوند، یک عده که دین ورزی کرده اند و نماز و روزه و حج و احکام دیگر را به جا آورده اند و یک عده که اینها را به جا نیاورده اند.
فهم این که رها کنندگان دین بازخواست شوند، آسان است اما درک بازخوست و جهنمی شدن دینداران سخت است. اما یک حقیقت است.
روز قیامت از برخی سوال می شود که به چه حقی قرآن خواندید؟ به چه حقی نماز خواندید؟ به چه حقی حج گزاردید؟ به چه حقی عبادت کردید؟
اشرف مخلوقات عالم حضرت محمد (ص) که آفریده ای استثنائی و بی نظیر بوده است، تمام تلاش خود در طول 63 سال را صرف فراهم کردن چیزی به نام دین اسلام کرد. این دین، ثمره تلاش و توفیق وی است. آیا ثمره این همه تلاش را بدون هیچ مزدی در اختیار دیگران گذاشته است؟
قرآن در سوره شورا آیه 23می فرماید: «قُلْ لا أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى» به مردم بگو مزدی از شما برای رسالتم نمی خواهم مگر «مودت با نزدیکانم». به روشنی تمام اعلام می فرماید ک مزد رسالتش «مودت با نزدیکان» است.
اگر کسی از مودت با نزدیکان پیامبر (ص) خود داری کند، در حقیقت از خدمات و کالایی بهره می برد که پول آن را پرداخت نکرده است؛ و این یعنی دزدی.
بزرگترین دزدی، دزدیدن بزرگترین چیز یعنی ثمره عمر پیامبر اکرم می باشد. اگر کسی نماز بخواند ولی مزد رسالت پیامبر را نپردازد، دزد است و باید در ازای استفاده از کالایی به اسم اسلام، در روز قیامت پاسخگو باشد. اگر کسی قرآن بخواند ولی نسبت به نزدیکان پیامبر (ص) مودت نداشته باشد، دزد و بزرگترین دزد است و در روز قیامت پاسخ بدهد که چرا دزدی کرده است.
اما نزدیکان پیامبر چه کسانی هستند؟ که مزد رسالت به معنای مودت در حق آنان است؟ آیا هر کسی که نسبت سببی یا نسبی دارد، جزو «القربی» است؟ مثلا پسر نوح جز «القربی» بوده است و سزاوار مودت مؤمنین قوم نوح؟ آیا همسر «لوط و نوح» جزء «القربی» و مستحق «مودت» مؤمنین قوم خودش بوده است یا هر سه جزء هلاک شوندگان بوده اند: «وَ قِیلَ ادْخُلَا النَّارَ مَعَ الدَّاخِلِین» تحریم، 10.
آیا هر کسی که همسر پیامبر است یا نسبتی نسبی یا سببی با پیامبر خاتم دارد، جزء «القربی» است؟ هرگز! چرا؟ چون خداوند در آیه 96 مریم می فرماید: «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا». یعنی خداوند برای کسانی که دو ویژگی داشته باشند، مودت قرار می دهد: آ. ایمان بیاورند؛ ب. کار نیکو انجام دهند.
پس خداوند برای آن دسته از خویشان پیامبر که این دو ویژگی در آنان در حد اعلا بود، «مودت» قرار داده است؛ زیرا هر کسی که با تقوا تر است، نزد خداوند گرامی تر است و نزد پیامبر و امت پیامبر هم باید چنین باشد: «إِنَ أَكْرَمَکمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکم» حجرات، 13».
پس نزدیکان و خویشان پیامبر باید مؤمن ترین و نیکوکارترین افراد بشر پس از ایشان باشند که مستحق «مودت» باشند؛ مودتی که خداوند دستور تحقق ان را داده است؛ و خداوند برای کسانی مودت قرار می دهد که ایمان بیاورند و عمل صالح انجام بدهند.
آیا کسانی که با امیرمؤمنان جنگیدند، می توانند میراثدار مودت نبوی باشند؟ آیا کسانی که با امام حسن جنگیدند، می توانند میراثدار مودت یعنی سرمایه عمر پیامبر باشند؟ آیا کسانی که با امام حسین جنگیدند، می توانند میراثدار مزد رسالت باشند و درخور مودت مؤمنین؟ ابداً
پس همان کوثر و فرزندان و شوهر وی، مؤمن ترین و نیکوکارترینند و عاملی که هویت نبوی و مقام نبوت ابتر نماند.
مودت چه فرقی با محبت دارد؟ مودت یعنی محبت همراه با اقدام و تبعیت از خواست محبوب. اگر کسی فقط محبت داشته باشد و از خواست اهل بیت تبعیت نکند، مودت ندارد. خواست اهل بیت چیست؟ همان خوست خداوند؛ همان نماز و روزه و عبادت و خدمت به خلق و مهمتر از همه، «ولایت امر»: امام باقر (ع): «بُنِی الْإِسْلَامُ عَلى خَمْسٍ: عَلَى الصَّلَاةِ، وَ الزَّكَاةِ، وَ الصَّوْمِ، وَ الْحَجِّ، وَ الْوِلَایةِ؛ وَ لَمْ ینَادَ بِشَیءٍ كَمَا نُودِی بِالْوِلَایةِ». كلینى، محمد بن یعقوب، كافی، قم: دار الحدیث، اول، ق1429. ج3، 51 و 52.
مزد رسالت چیست؟ مودت؛ مودتی است که در حقیقت «راه» است برای ما: «قُلْ ما أَسْئَلُکمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ یتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِیلا» فرقان، 57. مودت همان «راه» است در واقع خداوند خواسته است هم ابزار حرکت برای ما فراهم کند و هم راه سازی کند و در بهترین راه به سوی مقصد برویم: «فَكَانُوا هُمُ السَّبِیلَ إِلَیكَ، وَ الْمَسْلَكَ إِلَى رِضْوَانِك» ابن مشهدى، محمد بن جعفر، المزار الكبیر، قم: دفتر انتشارات اسلامى، اول، 1419 ق؛ ص576.
پس معلوم می شود که خداوند اهل معامله نیست که چیزی بگیرد و چیزی بدهد، و پیامبر هم به همین گونه است و مزد رسالت هم در واقع یک هدیه دیگر به خود ما استب: «قُلْ ما سَأَلْتُکمْ مِنْ أَجْرٍ فَهُوَ لَکم» سبأ، 47.
سخنرانی در مرکز اسلامی رم برای مخاطبین مسیحی و سنی و شیعه از کشورهای مختلف
