اگر ولیّ فقیه (خامنه ای) نباشد، زمین اهل خود را فرو می برد؟

خداوند نظام آسمان و زمین را بر ستون هایی نا پیدا بر پا کرده است: «اللَّهُ الَّذي رَفَعَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها» رعد، 2 و نیز : «خَلَقَ السَّماواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَها» لقمان، 10. در جای دیگری بیان شده است که اهل بیت علیهم السلام اسباب سرپا ماندن آسمانند تا بر زمین فرود نیاید: «وَ بِكُمْ‏ يُمْسِكُ‏ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ‏ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏».[1]

خدمت امام صادق(علیه السلام) عرض کردم: آیا زمین بدون وجود امام باقی می ماند؟ فرمود: «اگر زمین بی امام گردد فرو خواهد رفت.»[2] در حقیقت اهل بیت علیهم السلام عامل اتصال آسمان به زمین هستند: «أَيْنَ السَّبَبُ الْمُتَّصِلُ بَيْنَ الْأَرْضِ وَ السَّمَاء».[3]

در روایات گوناگونی در منابع شیعه و سنی آمده است که اهل بیت (ع) «امان» اهل زمین هستند، همان گونه که ستارگان امان اهل آسمان هستند.[4] اگر خورشید نباشد، سیارگان در مدار گرانش آن به سلامت نخواهند بود. این گرانش در اصل بر آمده از اذن الهی[5] یا همان وجود اهل بیت است.

سبط بن جوری از علمای سنی در «تذکرة الخواص» می گوید که پیغمبر اکرم(ص) فرمود: «ستارگان امان اهل آسمانند، اگر نابود شوند اهل آسمان نیز نابود می گردند. اهل بیت من نیز امان ساکنین زمین می باشند، پس اگر اهل بیت من وجود نداشته باشند اهل زمین نیز هلاک می گردند.»[6]

امام صادق علیه السلام: بلاها از قم و اهل آن دور شده است و زمانی می آید که سرزمین قم و اهل آن بر آفریده ها حجت هستند؛ یعنی در زمان غیبت قائم ما تا ظهور ایشان و اگر چنین نبود، زمین اهل خود را فرو می برد. همانا فرشتگان بی تردید بلاها را از قم و اهل آن دفع می کنند و هیچ زورگویی قصد شومی به قم ندارد مگر این که درهم شکننده ستمگران (خداوند) آن زورگویی را در هم می شکند و آنان را برای غافل شدن از قم، به فاجعه یا مشکلات یا دشمنانی وا می دارد و خداوند در دوره قدرت ستمگران، حمله به قم و اهل آن را از یاد آنان می برد، آن گونه که آنان یاد خداوند را فراموش کرده اند.[7]

در روایت دیگری امام صادق علیه السلام می فرماید که کوفه از مؤمنین خالی می شود و دانش از آنجا می گریزد همان گونه که مار در سوراخ می گریزد و آنگاه دانش در سرزمینی که قم نامیده می شود نمایان می شود و قم منبع علم و فضل می شود تا جایی که در زمین کسی بی اطلاع از دین نباشد، حتی زنان پرده نشین در حجله. این مساله در نزدیکی ظهور قائم ما است. پس خداوند قم و اهل آن را جانشین جایگاه حضرت حجت قرار می دهد و اگر چنین نبود، زمین اهل خود را فرو می برد … .[8]

به نظر می رسد که این دو حدیث، دلیل بر مقام خاص نائب امام زمان عجل الله تعالی فرجه دارد؛ چیزی فراتر از آنچه که ولایت تشریعی به حساب می آید. یعنی وجود ایشان و مقام ایمانی ایشان به گونه ای است که سبب تحقق آثاری درست در جهان می شود و اگر چنین فردی نباشد فساد در جهان رخ می دهد و جهان پیش از عصر ظهور، از هم می پاشد.

اساساً وقتی فقه تأمین کننده مصالح و نفی کننده مفاسد واقعی باشد، ولیّ فقیه نیز کسی است که توان تصرفات درستی دارد که منجر به تأمین مصالح و نفی مفاسد  در عالم می شود. روشن است که چنین کسی باید صلاحیت های تکوینی و واقعی ای داشته باشد که تأمین کننده این هدف باشد. این امور شامل شجاعت و عدالت و احسان می شود که یک امر تکوینی در وجود فقیه است نه یک شرط جعلی. فقیهی که به مرتبه ای از شجاعت و عدالت و احسان رسیده است که اختیار حیات و ممات انسان های مؤمن در دست وی است، نمی تواند فاقد صلاحیت تصرف در امور موجوداتی دون تر یعنی انسان های غیر مؤمن یا غیر انسان ها باشد.

این متن به صورت خام تنظیم شده است و برای تبادل نظر در اختیار شما قرار گرفته است و حاوی نظر نگارنده نیست.

————————————————————————————————

[1]. من لا يحضره الفقيه، صدوق، قم: انتشارات اسلامی، ج‏2، ص615.

[2]. امام صادق: «لَوْ بَقِيَتِ الْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ‏ ، لَسَاخَتْ‏». محمد بن یعقوب کلینی، کافی (دار الحدیث) ج1، ص 437. و نیز همان، ص 438.

«بِعِزَّتِی أُقْسِمُ وَ بِجَلَالِی یا أَحْمَدُ لَوْ بَاهَلْتَ بِک وَ بِمَنْ تَحْتَ الْکسَاءِ مِنْ أَهْلِک أَهْلَ الْأَرْضِ وَ الْخَلَائِقَ جَمِیعاً لَتَقَطَّعَتِ السَّمَاءُ کسَفاً وَ الْجِبَالُ زُبُراً وَ لَسَاخَتِ‏ الْأَرْضُ‏ فَلَمْ تَسْتَقِرَّ أَبَداً إِلَّا أَنْ أَشَاءَ ذَلِک فَسَجَدَ النَّبِی ص وَ وَضَعَ عَلَی الْأَرْضِ وَجْهَهُ ثُمَّ رَفَعَ یدَیهِ حَتَّی تَبَینَ لِلنَّاسِ عُفْرَةُ إِبْطَیهِ فَقَالَ شُکراً لِلْمُنْعِمِ شُکراً لِلْمُنْعِمِ قَالَهَا ثَلَاثاً فَسُئِلَ نَبِی اللَّهِ ص‏». …». محمد باقر مجلسی، بحار الأنوار (بیروت)، ج‏21، ص324.

[3]. بحار الأنوار، مجلسی، بيروت، ج‏99، ص107.

[4]. «حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ إِسْحَاقَ الطَّالَقَانِيُّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ يَحْيَى قَالَ حَدَّثَنَا الْمُغِيرَةُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنَا رَجَاءُ بْنُ سَلَمَةَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِّ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْبَاقِرِ ع لِأَيِّ شَيْ‏ءٍ يُحْتَاجُ إِلَى النَّبِيِّ وَ الْإِمَامِ فَقَالَ لِبَقَاءِ الْعَالَمِ عَلَى صَلَاحِهِ وَ ذَلِكَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَرْفَعُ الْعَذَابَ عَنْ أَهْلِ الْأَرْضِ إِذَا كَانَ فِيهَا نَبِيٌّ أَوْ إِمَامٌ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ‏ وَ ما كانَ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ‏ وَ قَالَ النَّبِيُّ ص النُّجُومُ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ وَ أَهْلُ بَيْتِي أَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ فَإِذَا ذَهَبَتِ النُّجُومُ أَتَى أَهْلَ السَّمَاءِ مَا يَكْرَهُونَ‏ وَ إِذَا ذَهَبَ أَهْلُ بَيْتِي أَتَى أَهْلَ الْأَرْضِ مَا يَكْرَهُونَ يَعْنِي بِأَهْلِ بَيْتِهِ الْأَئِمَّةَ الَّذِينَ قَرَنَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ طَاعَتَهُمْ بِطَاعَتِهِ فَقَالَ‏ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‏ وَ هُمُ الْمَعْصُومُونَ الْمُطَهَّرُونَ الَّذِينَ لَا يُذْنِبُونَ وَ لَا يَعْصُونَ وَ هُمُ الْمُؤَيَّدُونَ الْمُوَفَّقُونَ الْمُسَدَّدُونَ بِهِمْ يَرْزُقُ اللَّهُ عِبَادَهُ وَ بِهِمْ تُعْمَرُ بِلَادُهُ وَ بِهِمْ يُنْزِلُ الْقَطْرَ مِنَ السَّمَاءِ وَ بِهِمْ يُخْرِجُ بَرَكَاتِ الْأَرْضِ وَ بِهِمْ يُمْهِلُ أَهْلَ الْمَعَاصِي وَ لَا يُعَجِّلُ عَلَيْهِمْ بِالْعُقُوبَةِ وَ الْعَذَابِ لَا يُفَارِقُهُمْ رُوحُ الْقُدُسِ وَ لَا يُفَارِقُونَهُ وَ لَا يُفَارِقُونَ الْقُرْآنَ وَ لَا يُفَارِقُهُمْ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ» علل الشرائع، صدوق، قم: داوری، اول، ج‏1، ص123 و 124. امام باقر (ع): «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ: إِنِّی و اثْنَی عَشَرَ مِنْ وُلْدِی‏ و أَنْتَ یا عَلِی‏ زِرُّ الْأَرْضِ- یعْنِی أَوْتَادَهَا و جِبَالَهَا- بِنَا أَوْتَدَ اللَّهُ الْأَرْضَ أَنْ تَسِیخَ‏ بِأَهْلِهَا، فَإِذَا ذَهَبَ الِاثْنَا عَشَرَ مِنْ وُلْدِی، سَاخَتِ‏ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا، و لَمْ ینْظَرُوا ». محمد بن یعقوب کلینی، کافی (دار الحدیث) ج1، ص 703.

[5]. «يُمْسِكُ السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلاَّ بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُفٌ رَحيمٌ» حج، 65.

[6]. سبط بن جوزى، تذکرة الخواص من الامة بذکر خصائص الائمة، کردستان، 1285، ص 182.

[7]. «وَ إِنَّ الْبَلَایا مَدْفُوعَةٌ عَنْ قُمَّ وَ أَهْلِهِ وَ سَیأْتِی زَمَانٌ تَکونُ بَلْدَةُ قُمَّ وَ أَهْلُهَا حُجَّةً عَلَی الْخَلَائِقِ وَ ذَلِک فِی زَمَانِ غَیبَةِ قَائِمِنَا ع إِلَی ظُهُورِهِ وَ لَوْ لَا ذَلِک لَسَاخَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بِأَهْلِهَا وَ إِنَّ الْمَلَائِکةَ لَتَدْفَعُ الْبَلَایا عَنْ قُمَّ وَ أَهْلِهِ وَ مَا قَصَدَهُ جَبَّارٌ بِسُوءٍ إِلَّا قَصَمَهُ قَاصِمُ الْجَبَّارِینَ وَ شَغَلَهُ عَنْهُمْ بِدَاهِیةٍ أَوْ مُصِیبَةٍ أَوْ عَدُوٍّ وَ ینْسِی اللَّهُ الْجَبَّارِینَ فِی دَوْلَتِهِمْ ذِکرَ قُمَّ وَ أَهْلِهِ کمَا نَسُوا ذِکرَ اللَّهِ.» محمد باقر مجلسی، بحار الأنوار (بیروت)، ج‏57، ص213.

[8]. «أَنَّهُ ذُکرَ کوفَةُ وَ قَالَ سَتَخْلُو کوفَةُ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ وَ یأزر [یأْرِزُ] عَنْهَا الْعِلْمُ کمَا تأزر [تَأْرِزُ] الْحَیةُ فِی جُحْرِهَا ثُمَّ یظْهَرُ الْعِلْمُ بِبَلْدَةٍ یقَالُ لَهَا قُمُّ وَ تَصِیرُ مَعْدِناً لِلْعِلْمِ وَ الْفَضْلِ حَتَّی لَا یبْقَی فِی الْأَرْضِ مُسْتَضْعَفٌ فِی الدِّینِ حَتَّی الْمُخَدَّرَاتُ فِی الْحِجَالِ وَ ذَلِک عِنْدَ قُرْبِ ظُهُورِ قَائِمِنَا فَیجْعَلُ اللَّهُ قُمَّ وَ أَهْلَهُ قَائِمِینَ مَقَامَ الْحُجَّةِ وَ لَوْ لَا ذَلِک لَسَاخَتِ‏ الْأَرْضُ‏ بِأَهْلِهَا وَ لَمْ یبْقَ فِی الْأَرْضِ حُجَّةٌ فَیفِیضُ الْعِلْمُ مِنْهُ إِلَی سَائِرِ الْبِلَادِ فِی الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ فَیتِمُّ حُجَّةُ اللَّهِ عَلَی الْخَلْقِ حَتَّی لَا یبْقَی أَحَدٌ عَلَی الْأَرْضِ لَمْ یبْلُغْ إِلَیهِ الدِّینُ وَ الْعِلْمُ ثُمَّ یظْهَرُ الْقَائِمُ ع وَ یسِیرُ سَبَباً لِنَقِمَةِ اللَّهِ وَ سَخَطِهِ عَلَی الْعِبَادِ لِأَنَّ اللَّهَ لَا ینْتَقِمُ مِنَ الْعِبَادِ إِلَّا بَعْدَ إِنْکارِهِمْ حُجَّةً. محمد باقر مجلسی، بحار الأنوار (بیروت)، ج‏57، ص213.