۱. چرا قرآن این قدر از بنی اسرائیل گفته است؟ تا آیینه عبرتی تمام قد باشد برای امت پیامبر خاتم (ص)؛ زیرا روایاتی داریم که اگر بنی اسرائیل در سوراخ سوسماری رفته باشد، شما هم خواهید رفت: «وَ لَتَتَّبِعُنَّ بَنِي إِسْرَائِيلَ شَيْئاً شَيْئاً، لَوْ دَخَلُوا جُحْرَ ضَبٍ لَتَبِعْتُمُوهُمْ فِيهِ» الأصول الستة عشر، دار الحديث، ص ۳۳۷. اینک یکی از سوراخ های سوسمار را بررسی می کنیم.
۲. خداوند نعمت های بزرگ و شگفت آوری به بنی اسرائیل داد؛ بعد از نجات از ستم عظیم فرعون، و شکافتن دریا و آن همه معجزات، به سمت بیت المقدس رهنمون شد. در راه برای رهایی آنها از گرما، ابرها را بالای سرشان چتر می کرد و «مَنّ و سَلوّی» یا بلدرچین و قارچ را بر آنان منت می نهاد: «وَ ظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَ أَنزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوَى» بقره، ۵۷. تا اینکه به آستانه سرزمین مقدس رسیدند. خداوند فرمود: … سر به زیر (سجده کنان) وارد شهر شوید و یک کلمه بگویید تا گناهان شما را بیامرزم: «… وَ قُولُوا “حِطَّةٌ” نَغْفِرْ لَكُمْ خَطاياكُمْ وَ سَنَزيدُ الْمُحْسِنينَ» بقره، ۵۸: و بگویید: «حِطَة»؛ تا بپوشانیم لغزش های شما را و به زودی به منزلت نیکان می افزاییم.
۳. آنها به جای گفتن «حِطّة» و استغفار از خدا و شکر نعمت های الهی و عزتی که به آن رسیده بودند، یک «نون» به کلمه یاد شده اضافه کردند و گفتند: «حِنطَة» یعنی «گندم»؛ یعنی خدایا ما رفاه اقتصادی می خواهیم و حتی حاضر نیستیم یک «کلمه» دینی را به زبان بیاوریم: «فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ قَوْلاً غَيرَ الَّذِى قِيلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلىَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاءِ بِمَا كاَنُواْ يَفْسُقُونَ». بقره، 59. و خداوند انتقام این نافرمانی را از آنان گرفت و از آسمان بر سر آنان عذابی فرو ریخت.
۴. «حِطّه» امت محمّد (ص) چیست؟ امام باقر علیه السلام فرموده اند: «نَحْنُ بَابُ حِطَّتِكُمْ» بحار، ج۱۳، ص۱۶۸. بردن نام اهل بیت و به ویژه حضرت زهرا (س) همان «حِطّة» گفتن است: یا فاطمة! اما برخی به جای نشستن پای سفره حضرت زهرا سلام الله علیها و بردن نام مبارک ایشان، ترجیح دادند که به «حِنطَة» پناه ببرند. گندم گره بزنند و از این خرافاتی که تازگی ندارد. در این شبها می شد یک یا فاطمه گفت: تا «نغفر لکم خطایاکم و سنزید المحسنین» شویم!
۵. امام حسین علیه السلام به عمر سعد ملعون گفت: بگو یا حسین! یعنی «حطة»! ولی او گفت «حنطة» یعنی گندم ری و وقتی امام فرمود امیدوارم به گندم ری نرسی! ابن سعد بی تربیتی کرد و گفت: به «جو» آن که می رسم و البته نرسید!
۶. مبادا دولت جمهوری اسلامی به جای پناه بردن به توصیه های سیاسی و اقتصادی و فرهنگی قرآن و اهل بیت، مثل بنی اسرائیل بگوید: «لَن نَصبِرَ عَلَی طَعامٍ واحِد» بقره،۶۱ و دست شان را ذلیلانه به سمت کفتار ترین کشور یعنی آمریکا دراز کند؛ آیا انتظار دارند که آمریکا به آنها رحم کند! اگر به جای خانه اهل بیت و «حطة» به «حنطة» و دریوزگی اقتصادی در افتیم؛ باید منتظر «رجزاً من السماء» باشیم.
فروردین 1393 شمسی؛ نوشته ای که بلاگفا آن را بلعید و امشب اتفاقی پیدایش کردم.
